Monday, May 21, 2018

हनुमान्‌‌‌ले रामायण समुद्रमा फालिदिए ।

हनुमान्‌‌‌ढोकाको हनुमान्‌‌‌को मूर्ति (विकिमिडिया)
रामायणका अनेक संस्करण छन् । तीमध्ये सबै भन्दा प्रसिद्ध वाल्मीकि रामायण हाे । वाल्मीकि अाँफै पनि रामायणका पात्र भएकाले उनकाे रामायण सबैभन्दा अाधिकारिक मानिनु स्वाभाविक नै हाे ।

वाल्मीकि रामायण देखि अन्य रामायणमा  संस्कृतमै वेदव्यासकृत अाध्यात्म रामायण र  हिन्दीकाे तुलसीकृत रामायण (रामचरित मानस) बढी चर्चित छन् । रामायण भारतका अनेक भाषादेखि अतिरिक्त विश्वका प्रमुख भाषाहरूमा अनुदित/पुनर्लिखित छ । यसमा अाधारित रहेर अनेक उपन्यास तथा चलचित्रहरू बनेका छन् ।
नेपालीमा भानुभक्तकृत रामायण प्रमुख छ । भानुभक्तकाे रामायण अाध्यात्म रामायणमा अाधारित हाे ।


तर अाज यहाँ चर्चा गर्न लागिएकाे छ । वाल्मीकि रामायण भन्दा पनि पुरानाे र अाधिकारिक हनुमान्‌‌‌कृत रामायणकाे बारेमा । 

श्रीरामकाे राज्याभिषेक पछि चिरजीवि हुने वरदान पाएका हनुमान् हिमालयमा तपस्या गर्न गएका थिए। त्यहाँ उनले अाफ्ना नङले शिलामा काेतरेर रामायण लेखे र  भगवान् शिवलार्इ चढाए । पछि महर्षि वाल्मीकिले पनि अाफ्नाे रामायण लेखेर भगवान् शिवलार्इ चढाउन जाँदा उनले शिलामा कुँदिएकाे रामायण देखे । किंवदन्ति अनुसार शिलामा कुँदिएकाे रामायण पढेपछि वाल्मीकि साह्रै निराश भए  किनकि त्याे रामायण उनकाे रामायणकाे तुलनामा ज्यादै उत्कृष्ट थियाे । वाल्मीकि अब मेराे रामायण कसले पढ्ला भनी विलाप गर्न लागे ।  याे जानेर हनुमान्‌‌‌मा ज्यादै करूणा उत्पन्न भयाे र उनले अाँफूले लेखेकाे रामायण समुद्रमा फ्याँकिदिए र वाल्मीकि रामायणलार्इ सबैभन्दा प्रसिद्ध हुने वरदान दिए ।

यसैमा थप नयाँ किंवदन्ति अनुसार पछि धारानरेश भाेज समुद्रयात्रामा जाँदा एक शिलामा केहि श्लाेक कुँदिएकाे फेला पारे र अाफ्ना सेवकहरूद्वारा समुद्रबाट पाइएसम्मका रामायण कुँदिएका शिलाहरू झिक्न लगाए जसलार्इ उनकाे दरबारका पण्डित दामाेदर मिश्रले व्यवस्थित र पूर्ति गरी हनुमन्नाटकम्  नामक नाटककाे स्वरूप दिए जुन अहिले पनि उपलब्ध छ । तर हनुमानकै अाशीर्वादले हाेला कतिपय साह्रै राम्रा श्लाेक हुँदा हुँदै पनि याे  अपूर्ण नै लाग्छ र वाल्मीकि रामायण नै सबैभन्दा प्रसिद्ध छ । 


हाल नेपालकाे राष्ट्रिय चिह्नमा रहेकाे श्लाेकार्ध रहेकाे तलकाे श्लाेक वाल्मीकि रामायणमा पाइँदैन । संभवतः याे श्लाेक हनुमद्‌‌‌रामायणमा रहेकाे हुनुपर्छ । 

अपि स्वर्णमयी लङ्का न मे लक्ष्मण रोचते |

जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी ||
(हे लक्ष्मण, जतिनै सुनैसुनकाे भए पनि मलार्इ लङ्का मन पर्दैन, किनभने अामा र जन्मभूमि नै स्वर्गभन्दा पनि ठूला हुन् ।)
यसबारे थप पढ्न यता जानुहाेस् ।

जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी

जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी

याे पंक्ति धेरैलार्इ थाहा छ । धेरैलार्इ अर्थ पनि थाहा छ । 
अामा र जन्मभूमि स्वर्गभन्दा पनि ठूला हुन् । 
नेपालकाे राष्ट्रिय चिह्नमा अङ्कित वाक्य (श्लाेकार्ध) हाे याे । 

धेरैलार्इ श्लाेकार्धकाे पूरा श्लाेक पनि कण्ठ छ । 

अपि स्वर्णमयी लङ्का न मे लक्ष्मण रोचते |
जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी ||
(हे लक्ष्मण, जतिनै सुनैसुनकाे भए पनि मलार्इ लङ्का मन पर्दैन, किनभने अामा र जन्मभूमि नै स्वर्गभन्दा पनि ठूला हुन् ।)

धेरैलार्इ याे श्लाेक वाल्मीकि रामायणकाे हाे भन्ने लाग्छ, यद्यपि हाल उपलब्ध वाल्मीकि रामायणमा याे  श्लाेक पाइँदैन । संभवतः याे श्लाेक हनुमान्‌‌‌द्वारा रचित रामायणकाे हुन सक्ने मानिन्छ । जुन रामायण हाल पूर्ण रूपमा उपलब्ध छैन ।
यसबारे पढ्न यता जानुहाेस् ।

तर सन् १९३०मा  हिन्दी प्रचार प्रेस मद्रासले प्रकाशित गरेकाे  
वाल्मीकि रामायणकाे संस्करणकाे युद्धकाण्डमा (सर्ग १२४ श्लाे. १७) मा भने पहिलाे पंक्ति भिन्दै रहेकाे याे श्लाेक पाइन्छ अरे । यहाँ याे श्लाेक रामका मुखबाट नभै भारद्वाजका मुखबाट रामलार्इ उपदेश दिँदाकाे  प्रसङ्गमा अाएकाे छ । जुन यस्ताे छ ः

मित्राणि धन धान्यानि प्रजानां सम्मतानिव |
जननी जन्म भूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी ||
( मित्रहरू, धन र  अन्नकाे संसारमा ठूलाे मान छ तर अामा र जन्मभूमि चाहिँ स्वर्गभन्दा पनि ठूला हुन् ।)

भक्तराज अाचार्यले गाएकाे प्रसिद्ध राष्ट्रिय गीत 'जहाँ छन् बुद्धका अाँखा'मा  (२ः२९) पनि याे पंक्तिकाे प्रयाेग गरिएकाे छ ।





Friday, May 18, 2018

सहस्रानन वध (वाल्मीकि रामायणमा छुटेकाे कथा )

रामले रावणलार्इ जितेर सीतासहित अयाेध्या फर्के पछि धूमधामसँग रामकाे राज्याभिषेक भयाे । ऋषिमुनि सबै मिलेर रामकाे वीरता र शौर्यकाे गान गर्न लागे । तर याे देखेर सीतामाता भने कुटिल हाँसाे हासिन् ।  याे देखेर रामले सीतासित हाँस्नुकाे कारण साेधे । सीताले भनिन् ~
"हजुरले केवल दशानन रावणकाे बध गर्नुभएकाे हाे तर उसकाे भार्इ सहस्रानन अझै जिउँदै छ । उसलार्इ जित्नुभयाे भने बल्ल हजुरकाे वीरता र याे शाैर्यगान सार्थक हुनेछ ।"

सीताजीका वचन सुनेर श्रीरामले तुरुन्त चतुरङ्गिणी सेना तयार गरी विभीषण, लक्ष्मण, भरत, शत्रुध्न, हनुमान् अादि वीरहरूलार्इ साथमा लिएर समुद्रपार गरी सहस्राननमाथि चढार्इ गरे । साथमा सीता माता पनि थिइन् । तर चढार्इ गर्नु के थियाे सहस्राननले मात्र एक बाण प्रहार गरी श्रीरामका सम्पूर्णसेना र वीरहरूलार्इ एकैपटक उचालेर अयाेध्यामा पछारिदियाे ।   रणभूमिमा केवल राम र सीता मात्रै रहे । त्यसमा पनि सहस्राननकाे बाण लागेर राम पनि मूर्च्छित भए ।
त्यसपछि माता सीता भयङ्कर क्राेधित भर्इ असीता अर्थात् महाकाली स्वरूप लिर्इ  सहस्राननकाे बध गरीन् । सहस्राननकाे वध गरीसकेपछि पनि महाकालीकाे  रिस शान्त भएन । उनी जिब्राे लपलपाउँदै उन्मत्त नृत्य गर्न लागिन् । पछि महादेव शिव स्वयं महाकालीकाे पाउमुनि अाएर लडे पछि बल्ल महाकालीकाे  रिस शान्त भयाे र उनी पुनः सीताजीकाे स्वरूपमा अार्इ रामलार्इ विउँझाएर अयाेध्या फर्किइन् ।


कथाः अद्भुत रामायण
चित्रः काली (राजा रवि वर्मा)

Sunday, May 13, 2018

ढपाेर शङ्खकाे कथा

कुनै बखतमा एकजना गरीब ब्राह्मणकाे अत्यधिक गरीबी देखेर एकजना ऋषिले उनलार्इ समुद्रकाे अाराधाना गर्ने सल्लाह दिए । ब्राह्मणले पनि  समुद्रकाे किनारमा पुगेर दत्तचित्त भएर समुद्रकाे अाराधना गर्न लागे । ब्राह्मणकाे एकचित्तको आराधनाबाट प्रसन्न भएका समुद्रले ब्राह्मणलार्इ एक विशिष्ट शङ्खी दिए जसले हरेक साँझकाे सन्ध्यावन्दन पछि एकपटक पाँच चाँदीका असर्फी दिन्थ्याे । ब्राह्मण प्रसन्न भएर घर फर्कँदै थिए । फर्कँदा बाटामा एक मित्रकाे घरमा वास पर्‍‍‍यो।  मित्रकाे घर सन्ध्यावन्दन गरे पछि ब्राह्मणले शङ्खीसित पाँच रूपैँया मागे ।  शङ्खीले पनि चाँदीका पाँच असर्फी दियाे । याे देखेर मित्रलार्इ लाेभ लाग्याे र भाेलिपल्ट बिहानै सुटुक्क उनले ब्राह्मणकाे शङ्खीसित अाफ्नाे शङ्खी साटे । उता ब्राह्मणले भाेलिपल्ट साँझ सन्ध्यावन्दन गरेर पाँच रूपैँया माग्छन् त शङ्खीले केहि पनि दिएन । 

यसबाट दुःखी भएका उनी पुनः समुद्रकाे अाराधना गर्न लागे । सबै घटना बुझेर यसपटक समुद्रले ब्राह्मणलार्इ अझ ठूलाे शङ्ख दिए ।  फर्कँदा यसपटक  पनि ब्राह्मणकाे वास तिनै मित्रका घर पर्‍‍‍यो । मित्रले पनि यसपटक 'ब्राह्मणले के ल्याएछन् त!' भनि हेर्दा अझ ठूलाे शङ्ख देखे । तिनकाे मनमा फेरी लाेभ जाग्याे उनले 'याे शङ्खले त पक्कै पनि सुनकै असर्फि दिन्छ हाेला' भन्ने विचार गरी चाँदीका रूपैँया दिने शङ्खसित याे शङ्ख साटे  । मख्ख परेर मित्रले भाेलिपल्ट शङ्खसित पाँच सुनका असर्फी मागे । शङ्खले "पाँच किन ? दस माग" भन्याे । उनले दस मागे ।शङ्खले "दस किन ? बीस माग" भन्याे । उनले बीस मागे । शङ्खले "बीस किन ? चालीस माग" भन्याे । उनले चालीस मागे । तर याे क्रम राेकिएन शङ्खले "चालीस किन ? असी माग" भन्याे । उनले जति मागे पनि शङ्खले दाेब्बर माग भन्थ्याे तर दिन्थेन । अनि अाजित भएर उनले "मलार्इ दाेब्बर चाहिएन पाँच नै देऊ" भने ।
त्यसपछि शङ्खले भन्याे ~
परहस्ते गता शङ्खी पञ्चरूप्यकदायिनी
अहं ढपाेरशङ्खाेऽस्मि वदामि न ददामि च ।।
(पाँच रूपैँया दिने शङ्खी त अरुकै हात पुगीसकिन् । म त ढपाेर शङ्ख हुँ । बाेल्छु मात्रै दिन्न । )

चित्रः  विकिमिडिया कमन्स

धेरै पढिएकाे

पृष्ठ संग्रह